Wzmianki o organizacji administracji leśnej na omawianym terenie pochodzą z osiemnastego wieku. Pierwsza połowa XIX wieku to okres powstania Królewskiego Nadleśnictwa Darżlubie (Kőniglicher Oberfőrster Darschlub). W 1885 roku powstaje Królewskie Nadleśnictwo Wejherowo z siedzibą w Wejherowie, które przetrwało do 1920 roku.
Pierwszym nadleśniczym został Jance (der Kőniglicher Oberfőrster Jance). W skład nadleśnictwa wchodziły królewskie rewiry leśne: Sobieńczyce, Nadole, Miga, Rekowo, Kępino i Piaśnica, które funkcjonują z niewielkimi zmianami do dnia dzisiejszego. W latach dziewięćdziesiątych dziewiętnastego wieku odeszły leśnictwa: Sobieńczyce, Nadole i Piaśnica, które włączono do nowo powstałego Nadleśnictwa Góra. Do Nadleśnictwa Wejherowo przyłączono wtedy leśnictwa Tępcz, Strzebielino i Luzino, prawdopodobnie z Nadleśnictwa Słupsk.
Trudno ustalić kiedy lasy Puszczy Darżlubskiej zostały po raz pierwszy urządzone. Istnieją jednak przypuszczenia, iż mogło to nastąpić wkrótce po okresie Wojen Napoleońskich .W połowie XIX wieku sporządzone już były operaty pomiarowo-urządzeniowe dla nadleśnictw wchodzących w skład Puszczy. Z tegoż okresu pochodzi również pierwszy regularny podział.
Stosowany po roku 1850 sposób zagospodarowania lasu zakładał dla większości drzewostanów 120–letnią kolej rębu. W drzewostanach sosnowych i z przewagą sosny zakładano zręby zupełne przeważnie w układzie łącznym, bez określonego kierunku i nawrotu cięć oraz szerokości zrębów. W drzewostanach mieszanych i liściastych stosowano przeważnie zręby częściowe, celem wykorzystania naturalnego odnowienia pod osłoną starodrzewia.
Po uzyskaniu niepodległości w 1920 roku przez Państwo Polskie na bazie Królewskiego Nadleśnictwa Wejherowo powstaje Nadleśnictwo Państwowe Wejherowo Początkowo podlegało ono Dyrekcji Lasów Państwowych w Gdańsku, a po jej likwidacji w drugiej połowie 1921 roku, Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu. Na czele ówczesnego Nadleśnictwa stał nadleśniczy, a jego zastępcą był adiunkt leśny. W Nadleśnictwie był zatrudniony dodatkowo sekretarz, a w terenie leśniczowie i gajowi. Pierwszym nadleśniczym został inż. Roman Kuniewski.
 
W roku 1945 z dawnych lasów przejętych na podstawie dekretu PKWN z dnia 12.12.1945 roku powstaje Nadleśnictwo Wejherowo (obecny obręb, tj. część nadleśnictwa). W 1947 roku utworzono Nadleśnictwo Darżlubie (obecny obręb) z części lasów państwowych należących do Nadleśnictwa Darżlubie, Góra, Wejherowo oraz lasów prywatnych przejętych dekretem PKWN. Nadleśnictwo Kolkowo (obecny obręb Kolkowo) powstało również w 1947 roku z części lasów obecnego Nadleśnictwa Choczewo, dawnego Nadleśnictwa Góra, Kolkowa i Wejherowa oraz przyjętych lasów prywatnych.
Z dniem 1 kwietnia 1945 roku jako pierwszy powojenny nadleśniczy rozpoczął swoje urzędowanie w Nadleśnictwie Wejherowo inż. Kazimierz Sulisławski. W skład ówczesnego nadleśnictwa weszły przedwojenne leśnictwa: Tępcz, Luzino, Miga, Kępino i Rekowo, przejęte lasy hrabiego Keiserlinga: leśnictwa Nanice i Ciechocino oraz lasy hr. Bullowa -leśnictwo Sławutówko. W 1947 roku przekazano do Nadleśnictwa Góra leśnictwa: Tępcz, Strzebielino i Luzino, a przejęto leśnictwo Muza z Nadleśnictwa Darżlubie.
 
Nadleśnictwo Wejherowo z obrębami: Darżlubie, Kolkowo i Wejherowo według granic i obecnego stanu posiadania przeorganizowane zostało w roku 1973 ( z poprzednio istniejących Nadleśnictw: Darżlubie, Kolkowo i Wejherowo) i w takim układzie granic trwa .   
Omawiając historię Nadleśnictwa nie sposób nie wspomnieć o odrębnym kompleksie leśnym jakim jest Półwysep Helski, który obecnie wchodzi w skład Nadleśnictwa Wejherowo tworząc w obrębie Darżlubie leśnictwo Jastarnia.
Od roku 1928 do roku 1990 lasy półwyspu posiadały odrębne operaty urządzeniowe. Natomiast do roku 1928 wchodziły w skład ówczesnego Nadleśnictwa Darżlubie i stanowiły część leśnictwa Hel. W roku 1928 omawiane lasy zostały wydzielone w samodzielną jednostkę administracyjną w randze Nadleśnictwa. Powyższy stan administracyjny utrzymywał się do roku 1959, kiedy to ponownie lasy te włączono do Nadleśnictwa Darżlubie. Ze względu na specyficzny charakter terenów leśnych służącym celom poza produkcyjnym, obszar ten potraktowany został jako odrębna część Nadleśnictwa (później obrębu Darżlubie dla, którego sporządzano odrębne plany urządzeniowe. Odnośnie tych lasów wszelkie działania Nadleśnictwa skierowane były na ochronę półwyspu, a prowadzona tam gospodarka została tym celom podporządkowana. Podczas działań II wojny światowej istniejące tam stosunkowo zasobne drzewostany sosnowe bardzo mocno ucierpiały. Masowo wycinano najgrubsze drzewa na wszelkiego rodzaju fortyfikacje i umocnienia, a naloty radzieckie w ostatniej fazie wojny przysporzyły dalszych i tak już ogromnych zniszczeń. W chwili objęcia Nadleśnictwa Hel przez polską administrację leśną, w maju 1945 roku, na terenie tym znajdowało się kilkanaście tysięcy bunkrów wkopanych w wydmy nadmorskie i śródleśne. Do ich budowy zużyto najbliżej rosnące drzewa, powodując dewastację istniejącego drzewostanu. Po wojnie wysiłek leśników helskich skupił się na porządkowaniu drzewostanów z zalegających mas drewna zasiedlonego przez szkodniki wtórne oraz odnowieniu wylesionych i zniszczonych powierzchni leśnych. Operat definitywnego urządzania lasu sporządzony został według stanu na 1.10.1964 rok. Powierzchnia leśna w całości zaliczona została do lasów grupy I i zostało utworzone jedno gospodarstwo lasów ochronnych.

Więcej informacji można znaleźć w Programie Ochrony Przyrody na lata 2015-2024