Typ budki lęgowej: D 

Gospodarka leśna, którą prowadzą leśnicy w lasach wejherowskich, stwarza dla niej sprzyjające warunki. Ma tu właściwe siedliska z odpowiednią strukturą lasu: uprawy, podszyty i podrosty ze świerkami, młodniki, stare drzewa oraz niewielkie przestrzenie otwarte z wykrotami, w których chętnie poluje. Istotne dla niej są stosunkowo duże obszary leśne, bogate w dziuple po dzięciole czarnym i pokarm. Ten pokarm jest oczywiście najważniejszy. Obfitość gryzoni, którymi się głównie żywi, zwiększa jej liczebność. I choć jest gatunkiem osiadłym, to w podążaniu za drobnymi ssakami może pokonywać nawet setki kilometrów.

Budka przeznaczona jest dla kawek, dudków, krasek i siniaków. W Nadleśnictwie Wejherowo dedykuje się ją jednak włochatkom (Aegolius funereus).

Średnica otworu wynosi 8–8,5 cm.

Włochatka to rzadka, rodzima sowa. W Polsce stwierdzono ok. 2 tys. par lęgowych. Dziś wiemy, że ta liczba rośnie. Prawdopodobnie dzieje się tak za sprawą coraz lepszego jej rozpoznania i specjalnych poszukiwań (monitoringu). Nie jest płochliwa i daje się obserwować. Nie jest jednak łatwo ją zobaczyć, bo w dzień odpoczywa i jest niewielka, wielkością porównywana do kosa czy gołębia.

Włochatka podlega ochronie. Specjalnie dla niej naczono w naszym nadleśnictwie obszar Natura 2000 Puszcza Darżlubska. Wcześniej, bo w roku 2000, nadleśnictwo samo podjęło pierwszą inicjatywę czynnej ochrony tej sowy. Od 2012 zajmuje się jej stałym monitorowaniem. To nasz własny projekt badawczy. Z kolei od 2015 corocznie wyznacza obszary (rewiry), w których włochatki mogą wychować młode potomstwo. Tam w okresie od 1 marca do 31 lipca nie prowadzi się prac związanych z pozyskaniem drewna. W strefach ochronnych, wyznaczonych na mocy Decyzji Dyrektora RDOŚ, przez cały rok nie prowadzi się działań. Wieszane są też skrzynki typu D, aby jeszcze lepiej poznać zachowania włochatki. Wiemy, że chętnie je zasiedla.